Denk na over deze situaties:

  • Het is 2 uur 's nachts en er wordt luid gepraat in de verpleegsterspost. Marty beseft dat zij en haar collega's patiënten storen. Ze verlaagt haar eigen stem. Doet Marty wel genoeg?
  • Joan heeft de symptomen van haar patiënt, mevrouw Kennedy, de afgelopen dagen zien verergeren. Joan vertelt de dokter dat ze denkt dat mevrouw Kennedy septisch aan het worden is. De dokter zegt dat hij haar die ochtend heeft gezien en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. De volgende dag vertelt Joan de dokter dat ze er zeker van is dat de sepsis is begonnen. Hij zegt dat hij weet hoe het met mevrouw Kennedy gaat en dat hij zich geen zorgen maakt. Moet Joan het zo laten en er het beste van hopen?
  • Max vindt een toilet in het ziekenhuis waar hij werkt heel smerig. Hij denkt: "Wat gênant dat het publiek dit ziet!" Hij raapt wat afval op, maar de badkamer is nog steeds een puinhoop. Heeft Max genoeg gedaan?
  • Fanetta merkt dat Hannah, de laborante, haar handen niet wast tussen de patiënten door. Ze zegt: "Volgens mij ben je vergeten je handen te wassen na je laatste patiënt." Hannah zegt dat ze zich met haar eigen zaken moet bemoeien en gaat door met haar handen niet wassen. Moet Fanetta het laten gaan?
  • Een receptioniste hoort een technicus die een patiënt naar een onderzoekskamer brengt zeggen: "Sorry voor het lange wachten. We hebben te weinig personeel." De receptioniste vindt dat haar kliniek er door die opmerking slecht en onveilig uitziet. Moet de receptioniste het laten gaan?

Velen van ons leiden strategieën om een consistent uitzonderlijke en helende ervaring voor patiënten en families te creëren. We identificeren best practices en implementeren deze met verve. We zetten alles op alles om initiatieven te lanceren en te ondersteunen.

Dat is geweldig. En het is niet genoeg.

We moeten meer doen dan tactieken die opwindend, aantrekkelijk en hartverwarmend aanvoelen. We moeten doen wat nodig is, zelfs als dat eng, ongemakkelijk of onnatuurlijk voelt. We moeten besluiten geen woorden, daden, vergissingen en overtredingen voorbij te laten gaan die veilige, kwalitatief hoogstaande, meelevende zorg in de weg staan. We moeten onszelf toestaan om pijn en problemen te zien en onmiddellijk actie te ondernemen om dingen recht te zetten.

Dagelijkse daden van persoonlijke moed

Naar mijn mening moet persoonlijke moed een functievereiste zijn in de gezondheidszorg. Ik heb het niet over het zoeken naar mensen die in staat zijn tot eenmalige daden van buitengewone heldhaftigheid. Ik heb het over het screenen op mensen die het lef en de vaardigheid hebben om de kleine, dagelijkse daden te doen die een diepgaande en onmiddellijke impact hebben op patiënten, families en onszelf - zelfs als ze ongemakkelijk voelen.

Moed begint met de bereidheid om onszelf en anderen echt te zien. Het vereist dat we in de spiegel kijken om het goede, het slechte en het twijfelachtige te zien. Moed vereist dat we ons afstemmen op het gedrag van anderen en in actie komen als we problemen zien die de ervaring van de patiënt en de familie allesbehalve bevredigend, hartverwarmend en helend maken.

Is dit veel om te verwachten? JA, zeker weten.

Ik heb mensen horen zeggen: "Moed is niet de afwezigheid van angst." Zoals ik het zie, is moed handelen wanneer dat het juiste is om te doen, zelfs in het aangezicht van angst, in plaats van stilletjes te woeden of te doen alsof je het niet ziet.

Hoe we omgaan met pijnlijke momenten, zoals die in de hierboven beschreven situaties, vormt ons karakter en onze effectiviteit op het werk en daarbuiten.

De uitdaging voor leiders

Elke leider in de gezondheidszorg moet moedige actie tonen wanneer we zien dat patiënten en families niet de zorg, het respect, de service, de consideratie en het medeleven krijgen die ze verdienen - zelfs wanneer dit betekent dat we ons buiten onze comfortzone moeten gedragen, tegen onze training of persoonlijkheid in.

We moeten er ook bij onze teamleden op aandringen dat ze de moed hebben om zich uit te spreken en te handelen - om kansen te grijpen om kwaliteitszorg te realiseren. We moeten onze teams aanmoedigen om te luisteren naar hun gevoelens over verontrustende situaties, hun angst in te slikken om de boel op stelten te zetten of mensen boos te maken, en hun waarheid met mededogen te uiten.

Leiders moeten de moed hebben om feedback te vragen. Er is lef voor nodig om kritische kritiek te vragen, om het echt te horen en het serieus te overwegen. We moeten ons kwetsbaar opstellen als we willen leren en effectiever willen worden.

We moeten bewust moed tonen en dit verwachten van degenen die we in dienst nemen. Zonder dagelijkse daden van moed bedriegen we patiënten en families en bedriegen we onszelf in het streven naar grootsheid.

Laat je team het belang onderzoeken van persoonlijke moed in alledaagse momenten van de waarheid. Klik hier voor een printklaar hulpmiddel.

Ook, klik hier voor een boeiende en gerelateerde blog van Susan Mazer.

Blijf verbonden

Word lid van onze mailinglijst om op de hoogte te blijven van inzichten in persoonsgerichte zorg en best practices

Oeps! Er is iets misgegaan bij het verzenden van het formulier.
Downloaden
Aan de slag met persoonsgerichte zorg
Neem contact op
Lear meer

Laten we vandaag praten over het creëren van transformatie in de gezondheidszorg.

Neem contact op